ادامه از صفحه یک:

اما این بار با لحنی مبهم، به تأیید موضوع برخاست. اکنون سوالی که مطرح می‌شود این است که آیا وزیر امورخارجه از همان ابتدا از ارسال پهپادها به روسیه آگاه بوده و براساس نوعی مصلحت سنجی اقدام به تکذیب گزارش‌ها کرده است یا اینکه وی بی خبر بوده و اخیراً از این موضوع آگاه شده است؟ که در هردو صورت این مسئله برای مقامات وزارت خارجه بار حقوقی و سیاسی بسیاری دارد. مضاف براینکه از فحوای سخنان مبهم امیرعبداللهیان چنین برداشت می‌شد که وی اصل خبر ارسال پهپادها به روسیه را انکار نمی‌کند، بلکه استفاده از آنها را در جنگ اوکراین، خلاف توافق صورت گرفته با مسکو می‌داند. در این رابطه هم باید گفت درست است که بعد از لغو تحریم تسلیحاتی ایران توسط سازمان ملل متحد علیه ایران، هیچ مانع رسمی برای تهران و مسکو برای خرید و فروش سلاح وجود ندارد، اما ایران واقعاً نمی‌دانست ممکن است روزی این سلاح‌ها از حالت بازدارندگی خارج شده و توسط روسها که به شدت هم روحیه کشورگشایی دارند مورد استفاده قرار گیرد و این مسئله برای ایران مشکل ساز شود؟

• فشارهای بین المللی بر جمهوری اسلامی تشدید خواهد شد

اعتراف دیرهنگام تهران مبنی بر ارسال پهپاد به روسیه بدون شک تبعات خاص خود را برای کشور به دنبال خواهد داشت. با این موضع گیری وزارت امور خارجه عملاً بستر برای فشار مضاعف به تهران شکل خواهد گرفت و تفاوتی هم نخواهد کرد که ایران این پهپادها را قبل از تجاوز روسیه به اوکراین داده است یا بعد از آن؛ چرا که مهمترین دستاویز غرب صرفاً به همین اعتراف امیرعبداللهیان باز می‌گردد که می‌تواند مبنایی برای تشدید هجمه‌های سیاسی، دیپلماتیک و رسانه‌ای علیه ایران باشد. از پیامدهای این مسئله این است که امکان دارد ایران در ارتباط با جنگ اوکراین شامل تحریم‌های بیشتری بشود. علاوه بر تحریم‌های انفرادی کشورها، فضا برای جولان در سازمان ملل و شواری امنیت نیز فراهم خواهد شد این درحالی است که اعضای شورای امنیت سازمان ملل این اقدام ایران را نقض قطعنامه ۲۲۳۱ می‌دانند. پیامد بعدی، شدت گرفتن عملیات تخریبی اسرائیل است که اغلب هدف آنها صنایع پهپادی و همچنین ترور دانشمندان پهپادی و هوافضا را شامل می‌شود. همچنین امکان دارد اوکراین میدان منازعه بعدی ایران و اسرائیل شود. مضاف بر اینکه این مسئله باعث ترغیب هرچه بیشتر کشورهای منطقه برای ائتلاف مشترک با هم و اسرائیل و تسریع شدن روند ایجاد پدافند یکپارچه می‌شود. اما مهم‌ترین پیامد این ماجرا برای ایران، مرگ برجام است. با اعتراف ایران می‌توان پیش بینی کرد که امکان دست یافتن به توافق برجام کمرنگ‌تر شود و به نوعی باید از هم اکنون از مرگ برجام سخن گفت؛ چراکه در مذاکراتی مثل مذاکرات احیای برجام طرف‌ها تلاش می‌کنند تا از همهٔ اهرم‌ها استفاده کنند. الان هم طرف‌های غربی تلاش می‌کنند هم از شرایط داخلی ایران و هم از موضوع ارسال پهپادها در مذاکرات استفاده کنند تا ایران را تحت فشار قرار دهند.

• به نگاه افکار عمومی بی اعتنا نباشید!

انکار، انکار، انکار و بعد پذیرش به نظر می‌رسد که این به عادتی بد و نامیمون درعرصه سیاست گذاری ما تبدیل شده و چندان تفاوتی هم ندارد در عرصه سیاست داخلی باشد یا خارجی، نخستین واکنش ما نسبت به هر خبر و بحرانی در مرحله اول بدون اندیشیدن به تبعات احتمالی آن انکار یک موضوع است، آن هم در دنیای کنونی که تکذیب یا کتمان اقدامی که از راه‌های گوناگون قابل اثبات است، فقط بی‌اعتمادی به دنبال خواهد داشت و از آن پس، تمام ادعاهای مطرح شده، مورد تردید قرار خواهد گرفت و امکان پیشبرد هر نوع سیاستی هم در داخل و هم در نظام بین‌الملل منتفی خواهد شد. بدون شک برای غرب چندان تفاوتی نمی‌کند موضع گیری ما نسبت به این موضوع چه باشد؛ چرا که آنها براساس شواهد و سیاست‌های خود عمل می‌کنند و یا ایران قبل از جنگ به روسیه پهپاد داده یا بعد از جنگ اما این موضع گیری مقامات ایرانی در افکار عمومی عامه چه داخلی و چه بین المللی می‌تواند بسیار مهم و تاثیرگذار باشد. برای افکار عمومی و بحث روایت سازی این موضوع حائز اهمیت است، موضوعی که متاسفانه طبق معمول از آن غافل بودیم.

نوعی فشار حداکثری از هر سو در کار است تا نقش‌آفرینی گروه‌های میانجی مختل شود. مرور کنیم که چگونه بر اساس یک همسویی نظری با پس‌زمینه نگاه امنیتی در دو دهه اخیر، سیاست‌هایی دنبال شده که گروه‌های مرجع و نهادهای مدنی میانجی و حتی افرادی که با دارا بودن منزلت و نفوذ اجتماعی، قادر به تاثیرگذاری هستند به طور سیستماتیک با محدویت‌های اعمال شده ضعیف شوند، به گونه‌ای که از کارکرد آنها به شدت کاسته شده است. در ادامه این روند، در دو انتخابات پیاپی، با محدودسازی مشارکت نمایندگان اقشار و طبقات مختلف و جریان‌های سیاسی، از کارکرد صندوق‌های رأی به مثابه «نهاد میانجی خواست‌های بین نسلی» نیز کاسته شد.

صندوق‌ها می‌توانستند و هنوز می‌توانند کارکرد گردش نخبگان، دیده شدن تمایلات نسلی و امنیت‌سازی را محقق کنند. پیش از این به هشدارها درباره آسیب‌پذیری جامعه میان‌تهی، جامعه‌ای که چهره‌های قابل اتکا و نهادهای میانجی در آن غایب هستند، توجه نشد.

علوم اجتماعی یادآور می‌شود که سیاست‌های توده‌ستایانه و رابطه بی‌واسطه قدرت و توده‌ها، همچون تیغ دو دم عمل کرده و در بزنگاه‌های تاریخی لذت کوتاه‌مدت نبودن میانه‌های به ظاهر مزاحم به تلخی رویارویی مستقیم تبدیل می‌شود. این روزها، در پی ناآرامی‌های اخیر، کاملاً جای خالی افراد، نهادها و مراجع میانجی احساس می‌شود. این مسیر به مواجهه نظام سیاسی با توده‌های جوان پراکنده منجر می‌شود که سازمان‌دهی‌های موقت خیابانی پیدا می‌کنند و بدون میانجی راهی نیز برای گفت‌وگو و یک مفاهمه حداقلی فراهم نیست.

با کاهش مرجعیت رسانه‌ای در داخل، جهت‌گیری آنها در غیاب میانجی‌های داخلی (که بتوانند منطق گفت‌وگو را دنبال کنند) به سمت رسانه‌ها و برخی افراد و گروه‌های شناخته شده در خارج از کشور سوق پیدا کرده است. بدون تردید چنین وضعیت خطرناکی زاییده سیاست‌های میانجی‌زدایی است. با این وصف، افراد و جریان‌های مصالحه‌گر که در جامعه حضور دارند و تلاش می‌کنند که با تبیین‌های علمی و منصفانه به طور دلسوزانه جامعه را به سمت نوعی مفاهمه و اصلاح‌گری سوق دهند این بار از سوی جریان‌های برانداز ضدایرانی در خارج از کشور با ابزارهای مختلف رسانه‌ای و روانی مورد هجوم شدید و حذف از میانه قرار می‌گیرند. این جریانات به دنبال قطبی کردن جامعه و ایجاد رودررویی‌های خونین و عمق بخشیدن به کینه‌های ماندگار، از هر گونه حرکت جریان‌های میانه پیشگیری می‌کنند و آن را مورد حمله قرار می‌دهند.

در کنار اجبار به افراد میانه با شانتاژ برای ساکت‌سازی و یا همسو کردن با خود، در روزهای اخیر با بکار بردن واژه‌هایی از قبیل «وسط‌باز»، «ماله‌کش» و… و همچنین تولید واژگانی پر از خشونت و زشتی، سعی در از کار انداختن کنش سیاسی این افراد و یا وادار کردن آنها به همراهی با خود دارند.

سلطه رسانه‌های جنگ‌طلب وتحریم‌طلب و در کنار آن، ضعف ساختاری رسانه‌های بزرگ و میدان نداشتن رسانه‌های مستقل، وضعیتی به وجود آورده که هشدار در قبال گسل‌سازان حرفه‌ای را دشوار می‌کند. به محض اینکه در قبال اوج‌گیری خشونت و موج‌سواری رسانه‌های وابسته که نه برای هدف ناب اطلاع‌رسانی بلکه در خدمت سیاست‌بازان جهانی بدخواه ایران هستند و همچنین گسل‌سازی‌های قومی و مذهبی هشدار داده می‌شود، به‌طور خشونت‌باری افراد را به «وسط‌بازی» و از آن فراتر در یک عملیات روانی به نادیده گرفتن حق اعتراض هم متهم می‌کنند!

به نظرم وظیفه دلسوزی، روشنفکری و ایران‌خواهی این است که در حین مطالبه‌گری‌ها از حاکمیت، نباید تسلیم این شانتاژهای شناخته‌شده گسل‌سازانی شد که می‌کوشند با حربه «وسط‌بازی» میانجی‌ها را از عرصه سیاست بیرون رانده و میدان را به سوداگران سوریه‌سازی واگذار کنند. گسل‌سازان می‌کوشند خطر سوریه‌شدگی را کمرنگ وحتی غیرممکن جلوه دهند. می‌گویند دیدید قومیت‌های گوناگون به خیابان آمدند وایران سوریه نشد! بله؛ اما من هم معتقدم این «خیابان‌های اعتراضی» مکان سوریه‌سازی نیست.

من باور دارم سوریه‌سازی و تلاش برای سرمایه‌گذاری حول گسل‌های گوناگون مذهبی و غیرمذهبی در جای دیگری است: در اتاق فکرهای تحریم و جنگ، و در رسانه‌ها و دولت‌های پرکینه‌ای که مصادره اعتراض‌های مردم به سود جنگ وتحریم بیشتر را در دستور کار خود قرار داده‌اند. سوریه‌سازی در خیابان‌های تهران، سقز، مشهد، اردبیل و… نیست، بلکه در واشنگتن، تل‌آویو، ریاض و در اتاق فکرها و رسانه‌های وابسته به آنها شکل می‌گیرد.

رسانه یک جنبش را نمی‌توان از پیام آن جنبش تفکیک کرد. رسانه‌ها و بلندگوهای دولت‌های بدخواه ایران نمی‌توانند حامل شعار «زن، زندگی، آزادی» باشند. آن‌ها تلاش می‌کنند شعار زندگی را به تحریم و حصر بیشتر کشور و زندگی‌زدایی از مردم معنا کنند. رسانه را دانشمندان علوم ارتباطات مساوی با پیام می‌دانند.

جوانان معترض ما، آزادی سبک زندگی خود را می‌طلبند اما رسانه‌ها به مثابه ماشین‌های جنگ‌افروز، پیام کارفرمایان خود را بر آن مطالبات سوار می‌کنند و با انحراف در مطالبه سبک زندگی، سبک‌های جنگ داخلی را آموزش می‌دهند. موج‌سواران اعتراض‌ها می‌خواهند از طریق تحریف مضمون صلح‌آمیز و زندگی‌محور اعتراض‌ها، گسل‌های شیعی – سنی و دیگر گسل‌های اجتماعی را خلق و یا فعال کنند. آن‌ها گسل‌سازی می‌کنند و گسل زیستی را جایگزین سیاست کرده‌اند. کاسبی تحریم امروز با سوداگرای بازار خون، نفرت و کین‌توزی در هم آمیخته است.

من پیشتر در هر فرصتی از نقش تحریم‌ها به مثابه شکل جدیدی از جنگ سخن گفته‌ام که این بار متفاوت از جنگ‌های پیشین، تمامیت ذهنی شهروندان را به مخاطره برده است. مردم در هیچ کجای کشور برای تشدید تحریم‌ها به خیابان نیامده‌اند، آن‌ها یک زندگی بهتر را مطالبه می‌کنند. با این وجود صدای اعتراضی جوانان ما مصادره می‌شود. آن‌چنان که گویی جوانان معترض خواهان عمیق‌تر شدن تحریم‌ها هستند.

مصادره اعتراض‌ها توسط لابی‌های شناخته شده تحریم، جنگ و تفرقه اکنون یک واقعیت غیرقابل انکار است. مصادره‌کنندگان جنبش اعتراضی جوانان به چیزی کمتر از جنگ داخلی و سوریه‌سازی ایران نمی‌اندیشند. برای مقابله با مصادره مطالبات اعتراضی جوانان، باید فضای تازه‌ای برای گفت‌وگو گشوده شود. باید همین معترضین بی‌نام و نشان را دعوت کرد تا در رسانه‌های رسمی کشور سخن خود را بگویند.

همچنین فضایی امن و فراخ به روی جوانان باز کرد تا سخن خود را بگویند و به این شیوه دموکراتیک می‌توان مصادره سخن اعتراضی آنان به سود لابی‌های اسرائیلی، سعودی و گروه‌های تروریستی را غیرممکن کرد. همچنین در این روزها، گفت‌وگو با نهادهای مختلف علمی، دانشگاهی، گروه‌های اجتماعی و اتحادیه‌های مختلف و فراهم ساختن امکان شنیده شدن صداها از رسانه‌های داخل، می‌تواند زمینه‌ساز مفاهمه داخلی شده و از صدای کینه‌توزانه‌ای که استراتژی «خون بیشتر» را در سطح جامعه دنبال می‌کند بکاهد. ضروری است سیاست محدود کردن نهادهای مدنی، اتحادیه‌ها و انجمن‌ها به خصوص انجمن‌های علمی کنار گذاشته شود. میدان دادن به افرادی که صدای آنها (حتی برای بخش‌های کوچکی از جامعه) شنیدنی است به آرام شدن شرایط و منطقی شدن مطالبات خواهد انجامید. آینده ایران به هوشیاری، کنش مسئولانه و فداکارانه همه نخبگان اجتماعی وابسته است.

منبع: دیپلماسی ایرانی

معاون اول رئیس جمهور گفت: کشور آماده جهش جدی در همه ابعاد است و در مباحث امنیتی، دیپلماسی و سیاسی به نقطه‌ای از بازدارندگی رسیده‌ایم که هیچ کشوری جرأت رویارویی با جمهوری اسلامی ایران را ندارد.

محمد مخبر در آیین تکریم و معارفه معاون سابق و جدید اجرایی رییس جمهور و سرپرست نهاد ریاست جمهوری گفت: آموز کشور آماده جهش جدی در همه ابعاد است و در مباحث امنیتی، دیپلماسی و سیاسی به نقطه‌ای از بازدارندگی رسیده‌ایم که هیچ کشوری جرأت رویارویی با جمهوری اسلامی ایران را ندارد.

معاون اول رییس جمهور با اشاره به رجزخوانی‌های رییس جمهور آمریکا تصریح کرد: کشور به مرحله‌ای رسیده است که هیچ گزینه نظامی نه روی میز و نه زیر میز دشمن قرار ندارد و قدرت‌های جهانی قادر نیستند هیچ تصمیمی در منطقه اتخاذ کنند جز اینکه نظر جمهوری اسلامی را گرفته باشند.

مخبر خاطرنشان کرد: به رغم پیشرفت‌های همه جانبه علمی و صنعتی و با وجود امکانات طبیعی و خدادادی هنوز به نقطه مطلوبی در زمینه اقتصادی نرسیدیم، اما دولت سیزدهم گام‌های بلندی در سرمایه گذاری‌های جدید برداشته و با دستور رییس جمهور برای تعریف پروژه‌های جدید و اجرای طرح‌های عمرانی و زیرساختی منابع قابل توجهی اختصاص داده شده که تمامی این طرح‌ها در حال آماده سازی و یا آغاز عملیات اجرایی است.

وی با اشاره به مزیت‌های کشور در بخش ترانزیت تأکید کرد: در سفر به روسیه تمام نخست وزیران کشورهای حاشیه دریای خزر به دنبال انجام مذاکرات و توافقات با جمهوری اسلامی در زمینه ترانزیت و حمل کالا و مسافر بودند.

مخبر ادامه داد: می‌توان با اتصال ۱۷۰ کیلومتر مسیر ریلی به آستارا و ۲۰ کیلومتر به بصره تا کشورهای حوزه اسکاندیناوی و دریای مدیترانه برای حمل کالا و بار و مسافر در منطقه دسترسی‌های لازم و سریع فراهم کنیم.

معاون اول رییس جمهور با بیان اینکه بهره گیری از امکانات، سرمایه و مدیریت مردم از رسالت‌های جدی مدیران دولت سیزدهم برای پیشرفت و آبادانی کشور است، گفت: دولت باید بستر و زمینه‌های لازم برای حضور و مشارکت مردم را فراهم کند و اگر مردم به میدان پیشرفت کشور بیایند مشکلات کشور در ظرف مدت بسیار کوتاهی قابل حل است.

مخبر تصریح کرد: در فعالیت‌های اقتصادی همواره دو محدودیت مدیریت و منابع وجود دارد که قطعاً حضور مردم می‌تواند این محدودیت‌ها را تبدیل به فرصت و حل مشکلات کند.

معاون اول رییس جمهور همچنین در بخش دیگری از سخنان خود با قدردانی از خدمات سید صولت مرتضوی در زمان خدمت رسانی در معاونت اجرایی رییس جمهور و سرپرست نهاد ریاست جمهوری، گفت: معاونت اجرایی از مسئولیت‌هایی است که حجم بالایی از مدیریت کارمندان دولت و ارتباط با آحاد مردم در سراسر کشور را به عهده دارد و از ویژگی‌های اصلی پذیرش این مسئولیت تواضع، فعالیت شبانه روزی و پیگیری مستمر مصوبات سفرهای استانی است.

مخبر با اشاره به سفر روز گذشته خود به منطقه محروم بشاگرد، گفت: گام دوم پشت سر گذاشتن محرومیت این منطقه آغاز شده و مصوبات حل مشکلات بشاگرد به گونه‌ای تنظیم و اجرا شده که با اجرایی شدن آنها علاوه بر رفع محرومیت، این منطقه به یک نقطه قابل قبول و برخوردار خواهد رسید.

معاون اول رییس جمهور با تأکید بر اینکه مصوبات سفرهای استانی دولت سیزدهم کاملاً هوشمندانه و با رفع نیازها و تقاضاهای مردم هر منطقه تهیه شده است، گفت: اگر این مصوبات سفرهای استانی به خوبی اجرایی شود چهره کشور از لحاظ رفع محرومیت و پیشرفت و آبادانی کاملاً تغییر خواهد کرد.

سید صولت مرتضوی نیز در این مراسم با اشاره به ۳۱ سفر برنامه ریزی شده استانی و چندین سفر پروژه‌ای با محوریت رییس جمهور در دولت سیزدهم تاکنون گفت: توانستیم خدمت رسانی را از پاستور به دورترین نقاط کشور ببریم و ارتباط چهره به چهره رییس جمهور با مردم همواره بدون تکلف و در سخت‌ترین شرایط آب و هوایی انجام شد.

وی مسأله شناسی در سفرها و نگاه نافذ رییس جمهور و دولت را از ویژگی‌های مهم سفرهای استانی دولت سیزدهم برشرد و گفت: در این سفرها تعداد بالایی از مشکلات و مسائل هر استان شناسایی و دستورات لازم برای پیگیری و اجرا به بهترین نحو صادر شده است تا جایی که تعداد قابل توجهی از واحدهای تولیدی غیرفعال و نیمه فعال به چرخه اقتصاد کشور بازگشته است.

مرتضوی همچنین به دستورات و تأکیدات معاون اول رییس جمهور در پیگیری مصوبات سفرهای استانی اشاره کرد و ادامه داد: در دور دوم سفرهای استانی علاوه بر پیگیری باید به حل مشکلات فرهنگی، ازدواج و معیشت مردم توجه شود.

محسن منصوری معان اجرایی رییس جمهور در این مراسم با تأکید بر اینکه سفرهای استانی دولت سیزدهم یک خلق حماسه و راه میانبر خدمت رسانی به مردم است، گفت: مصوبات این سفرها از جنس سیاست گذاری و اقتصادی بود و باید در طراحی دور دوم سفرهای استانی از طرح مسأله و برنامه ریزی تا اجرا مردم و بخش خصوصی درگیر شوند.

منطقه شرق آسیا در روزهای اخیر شرایط ملتهبی را پشت سر گذاشته است. در این راستا، کره شمالی اقدام به شلیک چند موشک بالستیک کرده که بر اساس اعلام رسانه‌های خبری، این موشک‌ها بر فراز حریم هوایی کره جنوبی و ژاپن حرکت کرده‌اند و موجب به صدا درآمدن آژیر خطر در بخش‌هایی از این دو کشور شده‌اند. در این چهارچوب، مقام‌های ژاپنی به شدت از این مساله انتقاد کرده‌اند و دولت کره جنوبی نیز نشست اضطراری شورای امنیت ملی خود را تشکیل داده است. از این رو، بسیاری از ناظران و تحلیلگران ضمن ابراز نگرانی از اوج گیری مجدد تنش‌ها در منطقه شرق آسیا، به طور خاص به طرح این سؤال می‌پردازند که به چه دلیل یا دلایلی، شاهد تحرکات غیرسازنده اخیر بوده‌ایم. به نظر می‌رسد در این رابطه می‌توان سه متغیر عمده را مورد اشاره قرار داد. اولاً اقدام کره شمالی در انجام آزمایش‌های موشکی اخیرِ این کشور، نوعی واکنش به اقدام آمریکا و کره جنوبی در برگزاری رزمایش مشترک در نزدیکی مرزهای کره شمالی بوده است. دولت کره شمالی تاکنون بارها تاکید کرده که همکاری‌های نظامی کره جنوبی با آمریکا ماهیتی تحریک آمیز دارند و بیش از همه سعی دارند تا سیگنال تهدید را به پیونگ یانگ مخابره کنند. از این منظر، کره‌شمالی شلیک موشک‌های بالستیک از جانب خود را نوعی واکنش مشروع به این قبیل رویه‌های تهدیدآمیزِ آمریکا و کره جنوبی علیه امنیت ملی خود ارزیابی می‌کند. در عین حال، محرک دیگر کره شمالی در انجام اقدامات اخیرش، تاکید بر این مساله است که رهبری این کشور تصمیمات جدی و قاطعی را در مورد رویکردها و سیاست‌های آتی این کشور در عرصه بین المللی اتخاذ کرده و بنیان این سیاست‌ها را نیز بر تقابل با غرب و شرکای منطقه‌ای و بین المللی آن گذاشته است. در این فضا، کره شمالی نیز جز آن دسته از کنشگران بین المللی است که پس از آغاز جنگ اوکراین، مرزبندی خود در چهارچوب مسائل بین المللی را بیش از هر زمان دیگری روشن کرده‌اند و البته که مایل به کنشگری در قالب فضای بین المللی شبیه به دوران جنگ سرد هستند. در این چهارچوب، کره شمالی نَه تنها میدان بازی گسترده‌تری را پیش روی خود جهت فعالیت می‌بیند بلکه عملاً می‌تواند به نحو قاطع‌تر و با تبعات کمتری به تقابل با محور قدرت‌های مخالف با خود در حوزه پیرامونی‌اش بپردازد. در عین حال، کره شمالی با اقدام اخیر خود این پیام را نیز به طرف‌های غربی می‌رساند که وقوع قحطی‌های گسترده و خشکسالی های فراگیر در این کشور، محال است که پیونگ یانگ را به تسلیم شدن در برابر قدرت‌های غربی و مذاکره با آن‌ها وادار کند. در واقع، قدرت‌های غربی و مخصوصاً آمریکا سال‌هاست که با به حداکثر رساندن فشارها و تحریم‌ها علیه کره شمالی و در عین حال، صحبت از امکان مذاکره با پیونگ یانگ، سعی داشته‌اند تا این کشور را به میز مذاکره بکشانند و تا جای ممکن اهرم‌های قدرت آن نیز برخورداری این کشور از تسلیحات اتمی را بی‌اثر سازند. با این همه، اقدامات و تحرکات اخیر پیونگ یانگ به صراحت این پیام را به کشورهای غربی و متحدان منطقه‌ای آن‌ها مخابره می‌کند که این کشور به هیچ عنوان قصد سازش و مذاکره ندارد و تداوم سیاست‌های تقابلی با آنچه جبهه سرمایه داریِ جهانی می‌خواند را در زمره اولویت‌های اصلی و اساسی خود قرار داده است. از این منظر، باید اذعان کرد که منطقه شرق آسیا در روزها و ماه‌های آتی، شرایط پرتنش‌تری را نیز پیش رو خواهد داشت و حتی بعید نیست که با محوریت کره شمالی، شاهد عیان شدن برخی بلوک بندی‌های رقیب نیز در منطقه شرق آسیا باشیم. مساله ای که پیشتر نمود عینی خود را در دوران جنگ سرد به وضوح به نمایش گذاشته است.

یکی از ارشدترین فرماندهان ارتش آمریکا که ناظر بر برنامه تسلیحات هسته‌ای این کشور است، خواستار آن شد که واشنگتن به میزان چشمگیری توانمندی‌های نظامی خود را ارتقا دهد و هشدار داد که چین با سرعتی بیشتر از آمریکا در حال تولید تسلیحات هسته‌ای است.

دریادار «چارلز ای. ریچارد» رئیس واحد فرماندهی استراتژیک ارتش آمریکا در یک سخنرانی با طرح هشداری به طرز نامعمول صریح گفت، تهدید هسته‌ای چین یک «مشکل قریب‌الوقوع» است.

ریچارد عنوان کرد: طبق برآوردی که من از سطح بازدارندگی خودمان علیه چین دارم، کشتی ما به آهستگی در حال غرق شدن است اما در هر صورت درگیر غرق شدن است و آن‌ها اساساً با سرعتی بیشتر از ما دارند توانمندی‌های خود را وارد عرصه میدانی می‌کنند.

به گفته این فرمانده ارشد ارتش آمریکا، این ارتش اکنون ارتشی دچار محدودیتهای متعدد، کند در واکنش نشان دادن و با خطر کمبود بودجه و عقب ماندن از رقبایش مواجه است. این دریادار آمریکایی همچنین تاکید کرد، کشورش لازم است پویایی و روحیه خودباوری دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ را بازیابی کند. ریچارد در سخنرانی خطاب به یک گردهمایی در آرلینگتون ایالت ویرجینیای آمریکا به بحران جنگ اوکراین پرداخت و گفت: بحران اوکراین که ما هم اکنون در آن به سر می‌بریم فعلاً در حد دست گرمی است. جنگ بزرگ در راه است و خیلی طول نخواهد کشید که ما به شیوه‌هایی که مدتهاست در آنها آزموده نشده‌ایم محک زده شویم.

ریچارد که از نوامبر ۲۰۱۹ رئیس فرماندهی استراتژیک ارتش آمریکا مشهور به استراتکام بوده طبق توصیف پنتاگون مسئول فرماندهی جهانی و کنترل نیروهای استراتژیک آمریکا با هدف برآورده کردن اهداف امنیت ملی تعیین کننده است. این دریادار آمریکایی تصریح کرد، طرز فکر فعلی ارتش آمریکا منسوخ شده و قدرت نمایی‌های هسته‌ای ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه نشان داده که تجدیدنظر فوری در این طرز فکر ضروری است.